Met heel mijn hart had ik gewenst dat ik je een compleet gelukkige jeugd kon geven, dat ik al mijn eigen pijn en belemmerende overtuigingen al had opgeruimd voor jij kwam, zodat ik ze niet door zal geven. Dat ik je voor kon leven hoe het is om altijd je ware zelf te zijn en je leven zelf te leiden, dat ik je precies kon laten zijn zoals je bent, je alle belangrijke inzichten van het leven vast mee kon geven, dat ik altijd de juiste keuzes maakte die precies bij je pasten, altijd met open armen, liefdevol voor je klaar kon staan, geduldig met aandacht naar je kon luisteren en je gevoelens er bij mij altijd mochten zijn, maar ik moet nu al toegeven dat mij dat niet altijd is gelukt.
Soms was ik te druk, soms had ik teveel last van mijn eigen emoties, soms begreep ik je niet. Soms dacht ik je wel te begrijpen, maar bleek het precies anders en had ik je verward met mezelf. Andere momenten maakte ik met de beste bedoelingen exact de verkeerde keuze. En dan heb ik het nog niet eens over die keren dat ik je wel naar bed kon kijken, dat ik te boos deed of je onterecht beschuldigde. Of dat ik net wat harder lachte om het grapje van je broer dan om de jouwe. Of die keer dat ik niet doorhad dat je zo teleurgesteld was dat ik niet mee wilde spelen terwijl je net zo'n leuk ideetje had. En weet je nog dat je boos deed en ik zei dat ik straks wel terugkwam? Die keer toen je eigenlijk gewoon een mega dikke knuffel nodig had? Of toen je nog een boekje wilde lezen, maar ik te moe was? Of die keer dat ik zelf niet helemaal lekker in mijn vel zat? Toen ik zei dat er niets was, maar jij wel aanvoelde dat het anders zat? Dat papa en mama ruzie hadden? Dat ik me zorgen maakte om de wereld en daar niet handig over sprak? Dat ik niet eerlijk was over iets, omdat ik dacht dat je het nog niet zou begrijpen, maar dat je wel doorhad dat ik niet de waarheid sprak? Of die keer dat ik wel eerlijk was, maar je er nachtmerries van kreeg? En dat doet me denken aan die nachten dat je maar bleef spoken. Ik raakte mijn geduld toen echt wel eens kwijt.
Het is niet gelukt altijd perfect te zijn, maar precies daarmee is het wel gelukt je mee te geven dat je niet altijd perfect hoeft te zijn. Je mag falen, je mag telkens weer opnieuw beginnen. Je hebt altijd een keuze en kunt altijd de verantwoordelijkheid oppakken om opnieuw je hart te openen, je fouten toe te geven, te groeien dankzij je misstappen en het allerbeste uit jezelf te halen. Lief kind, ik zal je dingen meegeven die je later verdriet doen, boos maken of je belemmeren. Maar ik zal je ook voorleven hoe je dat kan helen, omdat ik zoveel van je hou. Steeds dichter kom ik bij mijn ware zelf, misschien juist wel door jou!