Al van jongs af aan voelde ik dat veel mensen niet helemaal zichzelf waren. Ik zag maskers, rollen, woorden die niet klopten met wat voelbaar was. En ergens ben ik toen gaan geloven dat het aan mij lag. “Ik ben niet goed genoeg. Ik hoor hier niet. Er is iets mis met mij.” Die overtuigingen werden mijn werkelijkheid. Ik voelde me een last en nergens écht welkom.
 

In mijn tienerjaren raakte ik verstrikt in zelfafwijzing en destructieve patronen. Een eetstoornis, depressies, opnames. Er waren periodes waarin ik het leven niet meer wilde. En toch bleef er iets. Iets dat niet verdween. Niet omdat het sterk was, maar omdat het stil was. Bewust. Als een zachte aanwezigheid die me beschermde tegen volledig verdwalen. Die niet meeging in de verhalen. Die bleef.
 

Een helder moment op mijn achttiende liet me zien: mijn gedachten over mezelf waren niet de waarheid. Ik hóefde ze niet te geloven. Er is een keuze. En daar, onder alles, was een stille ruimte in mij die nooit beschadigd was. Die vrij was. Onaangeraakt. Dat inzicht werd het begin van mijn weg naar binnen – niet als zoektocht naar iets beters, maar als herinnering aan wat nooit weg is geweest.
 

Ik studeerde Toegepaste Psychologie, Sociaal Pedagogisch Werk, ademwerk, systemisch werk en werd facilitator in de Choose Again-methode. Maar wat alles samenbracht, wat werkelijk thuisbracht, was mijn opleiding in non-duale coaching en therapie, gevolgd door verdere verdiepingsjaren. Hier werd duidelijk wat ik altijd al ergens wist: dat we niet onze gedachten, patronen of pijn zijn, maar het open bewustzijn waarin alles verschijnt. Dat niets uitgesloten hoeft te worden om thuis te komen.
 

Mijn begeleiding is niet gericht op het fixen van wat er mis is, maar op het herkennen van wat er nooit verloren is gegaan. Samen zakken we voorbij de lagen van oordeel en identificatie. Niet om iets te worden, maar om te zien wat je al bent: vrij, heel, levend. Niet als concept, maar als directe ervaring.
 

Van daaruit wordt leven eenvoudiger, stiller, echter. Je maakt keuzes die kloppen. Je spreekt uit wat waar is. Je leeft in lijn met wat je bent. Niet perfect, maar echt. Niet vanuit moeten, maar vanuit moeiteloze afstemming met je diepste zijn.

De herkenning van je ware aard is geen eindpunt, maar een begin. Een opening naar een leven in vrijheid, zachtheid en echtheid. In contact met jezelf, met anderen, met het leven zelf.
 

Je hoeft niet veranderd te worden. Je hoeft alleen niets meer buiten te sluiten. Dan valt er iets weg… en wordt zichtbaar dat je nooit werkelijk bent weggeweest.
 

Voel je welkom.
 

Liefdevolle groet, Susanne