De pijn van niet voldoen.. en wat daaronder ligt

Soms kan ik mezelf zo streng beoordelen. Ik kijk in de spiegel en zie vooral wat er niet goed genoeg is. Een huid die gladder mag, littekens die te zichtbaar lijken, een buik die platter zou moeten zijn, mijn haar dat te dun lijkt. Ik vergelijk mezelf met anderen, met beelden die ik nooit kan evenaren. En eerlijk: soms maakt dat me zo onzeker en verdrietig dat het me bijna verlamt.

Als ik eerlijk kijk, gaat het niet alleen om mijn lichaam of mijn gezicht. Het raakt iets veel diepers. Een oud verlangen om gezien en geliefd te zijn. De angst dat ik die liefde misschien kwijt zal raken als ik niet voldoe aan een bepaald beeld. Het stille besef dat alles verandert. Dat mijn lichaam ouder wordt. Dat ik nu al niet mooi genoeg ben.. en dat het straks alleen maar minder zal worden. Dat ik daar geen controle over heb. Dat voelt soms alsof ik mezelf kwijtraak. Alsof de grond onder mijn bestaan elk moment kan wegvallen.. niet alleen nu, maar telkens als ik bang ben geraakt te worden door dat oude oordeel of dat pijnlijke beeld van mezelf dat soms ineens langskomt. Dat beeld roept zoveel spanning, angst en verdriet op dat ik er het liefst voor weg zou vluchten.

We hebben vaak een ideaalbeeld, en juist dat - het plaatje waar we koste wat kost aan proberen te voldoen - maakt de pijn zo scherp. Want als ons uiterlijk verandert of niet aan dit beeld voldoet, lijkt het alsof we niet alleen liefde en bestaansrecht verliezen, maar ook onze hele identiteit van wie we denken te zijn. Alsof het hele ‘ik’ wegvalt en er alleen maar een dreigende leegte overblijft. We proberen onszelf te verbeteren, te fixen, iets van onszelf te maken.. alsof we daarmee kunnen voorkomen dat we ooit die pijnlijke leegte hoeven te voelen. Maar hoe harder we dat proberen, hoe meer we het gevoel krijgen dat we tekortschieten..

Wat als deze onzekerheid zelf een uitnodiging is? Een uitnodiging om te stoppen met onszelf af te meten aan beelden en verwachtingen. Om te zien dat we niet hoeven te voldoen aan een plaatje. Dat we onszelf niet hoeven vasthouden aan een idee van wie we zouden moeten zijn om geliefd te worden. En misschien, heel zacht, kunnen we ontdekken dat wie we werkelijk zijn nooit gebonden was aan dat beeld.

En dat klinkt misschien eenvoudig, maar soms lukt dat helemaal niet. Er zijn momenten dat we die liefde en openheid gewoon niet kunnen voelen. Dat het alleen maar voelt alsof we er helemaal alleen voor staan en niet genoeg zijn. Ook dat mag er zijn. Juist dan is het een uitnodiging om niets te fixen of te forceren, maar aanwezig te blijven bij wat er is.. hoe rauw of leeg dat ook voelt. En precies in dat aanwezig blijven kan heel zacht iets anders oplichten: het besef dat er iets is wat zelfs dit allemaal draagt. Die stille aanwezigheid die er altijd is, ook als we er geen contact mee lijken te hebben.

Misschien ligt daar wel de diepste schoonheid: wanneer we niets meer hoeven te bewijzen of te verbeteren, opent het hart zich vanzelf. En in die openheid wordt soms voelbaar hoe aanwezigheid zichzelf uitdrukt: als zachtheid, als liefde, als een stille kracht die niet afhankelijk is van hoe we eruitzien of wat anderen van ons vinden. Dan kunnen we ontspannen in niet-weten. Niet weten hoe we eruit zouden moeten zien. Niet weten hoe anderen ons zien. Niet weten of die ander zal blijven of weg zal gaan. Alleen maar hier zijn, met wat er nu is.

En in die openheid wordt voelbaar dat de liefde waar we zo naar verlangden nooit van buiten kon komen. Ze is hier. Ze was er altijd al: het is de stille aanwezigheid die we zelf zijn, ook als we dat even niet kunnen voelen.

Zelfs de verkramping mag er zijn. De schaamte, de pijn, de spanning: ook dat hoeft niet weg. Het mag allemaal worden gezien, precies zoals het is.. gedragen door de liefde die er altijd is. En in dat zien opent zich iets groters dan wij ooit kunnen bedenken.

❤️

Hoe is dat voor jou? Misschien herken je iets van jezelf in mijn woorden. En dat is precies waarom ik ze deel. Laat het me weten hieronder.. en misschien ken je iemand die steun kan vinden in deze woorden, voel je vrij om dit bericht te delen.

Liefdevolle groet, Susanne