Emoties als toegang tot Zijn

We zien emoties vaak als obstakels. Angst moet worden overwonnen, verdriet verwerkt, schaamte verborgen, boosheid ingehouden. Zelfs binnen spiritualiteit sluipt dat idee mee: emoties worden gerelativeerd als “maar gevoelens of gedachten”, of er wordt gezegd dat je er niet in mee hoeft te gaan. Het geeft misschien even lucht, maar diep vanbinnen blijft iets onrustig, alsof je iets niet helemaal durft te voelen.

Wat me steeds duidelijker wordt, is dat emoties ons niet weghouden van Zijn. Ze zijn geen muren, maar openingen. Elke emotie draagt een herinnering in zich aan essentie, alsof ze zichzelf opnieuw wil laten kennen. Niet om opgelost te worden, maar om herkend te worden in haar oorsprong.

Neem angst. Vanuit het ik-perspectief lijkt angst een bedreiging: ik kan dit niet, er gaat iets mis, ik ben onveilig. Maar wanneer je angst niet wegduwt of oplost, maar toestaat om er te zijn, kan iets diepers voelbaar worden. Een vertrouwen dat niet zegt “het komt wel goed”, maar dat je altijd gedragen wordt, zelfs in onzekerheid. Angst blijkt dan geen vijand, maar een opening naar overgave.

Of verdriet. In eerste instantie ervaren we verdriet als zwaarte of gemis. Maar als het werkelijk mag stromen, zonder dat je het hoeft te verklaren of te stoppen, wordt de bron voelbaar: liefde. Verdriet toont waar je hart geraakt is, waar je verbonden bent. In de diepte van verdriet klinkt altijd een herinnering aan liefde.

Ook boosheid draagt een verborgen schat. Als je ertegen vecht of erin verstrikt raakt, voelt ze vernietigend. Maar wanneer je boosheid door je heen laat gaan zonder uit te handelen, verschijnt er kracht en helderheid. Het is dezelfde energie die grenzen stelt, die waarheid spreekt, die zuiver en levend is.

Zelfs schaamte, misschien wel de pijnlijkste emotie, verwijst naar iets oorspronkelijks. Schaamte fluistert: ik deug niet, ik moet me verbergen. Toch kan, als je haar werkelijk ontmoet, iets heel zuivers voelbaar worden: een herinnering aan onschuld, aan echtheid.

Het gaat er dus niet om dat emoties veranderen in iets anders, alsof angst ineens vertrouwen wordt of verdriet liefde. Hun essentie is dat altijd al geweest. Zodra de verkramping zachtjes wordt toegelaten, herinnert ze zich vanzelf waaruit ze voortkomt.

Daarom zijn emoties geen obstakels, maar wegwijzers. Ze laten zien waar essentie even verhuld is en nodigen uit tot herkenning. Elke traan, elke spanning, elke golf van boosheid kan je dichter brengen bij de vrijheid die nooit verloren is gegaan.

Wanneer je dit beseft, verandert je hele relatie met emoties. Je hoeft ze niet meer te vermijden of te beheersen en ook niet te verheffen tot iets dat overwonnen moet worden. Je kunt ze ontmoeten zoals ze verschijnen, in openheid. Dan blijkt dat ze niet tegen je werken, maar voor je. Dat ze je niet weghouden van Zijn, maar er juist steeds weer naartoe verwijzen.

Zo kan angst zich laten voelen als vertrouwen, verdriet als liefde, boosheid als kracht en schaamte als onschuld. Niet omdat ze veranderen in iets anders, maar omdat deze kwaliteiten altijd al aanwezig waren in de kern van elke ervaring.

In mijn werk zie ik telkens weer hoe bevrijdend dit besef is. Wanneer iemand een gevoel niet langer hoeft te vermijden maar het werkelijk durft te ontmoeten, wordt zichtbaar wat erachter schuilt: vertrouwen, liefde, kracht of onschuld. Het raakt me elke keer opnieuw om te zien hoe dat wat eerst verkramping leek, juist toegang blijkt te geven tot de rijkdom van Zijn. En daarin begeleid ik je graag. Ik geef mooie sessies bij mij thuis, via zoom of tijdens een fijne wandeling in de natuur.

Voel je welkom!

Liefdevolle groet,

Susanne