Alles is liefde, ook de mind

Wat als zelfs je meest pijnlijke gedachten en gevoelens niets anders blijken te zijn dan liefde in vermomming?

Misschien herken je het: er zijn momenten waarop je diep voelt dat je thuiskomt bij jezelf. Een rust die niets nodig heeft, een openheid waarin alles vanzelf gedragen wordt. Maar er zijn ook die andere momenten: je hoofd raast, je hart bonst, gevoelens overspoelen je of je belandt in een situatie die schuurt en pijn doet. Het kan dan lijken alsof je verwijderd raakt van jezelf, alsof je eerst voorbij de ruis moet om weer terug te keren naar stilte.. naar Zijn.

Maar is dat werkelijk zo? Kijk nu even, heel direct: wat ontbreekt er eigenlijk aan dit moment?

Ik herinner me hoe mijn gedachten vroeger vaak als vijanden voelden. Vooral die ene stem die maar bleef herhalen dat ik niet goed genoeg was. Ik probeerde haar stil te krijgen, weg te drukken, te overstemmen, aan haar eisen te voldoen.

Het werd het duidelijkst wanneer ik voor de spiegel stond. Ik keek naar mijn eigen gezicht en lichaam en ik haatte wat ik zag. Mijn huid, mijn vormen, mijn blik.. alles leek verkeerd. Ik walgde van mezelf. Hoe harder ik probeerde te vechten of mezelf te overtuigen van het tegenovergestelde, hoe sterker die stemmen terugkwamen. Pas toen ik ze durfde te horen als uitdrukkingen van verlangen naar liefde, brak er iets open. Het werd niet ineens stil, maar ik zag dat zelfs dit een beweging van liefde was. Zelfs dit wilde terug naar huis.

Wanneer je dieper kijkt, wordt duidelijk dat er geen onderscheid is. Ook de mind, het lichaam en de wereld eromheen zijn niets anders dan Zijn dat in beweging komt. Elke gedachte, emotie, gebeurtenis of ontmoeting ontspringt aan hetzelfde veld van leven en liefde. Het is liefde die een vorm aanneemt, soms in een open beweging van helderheid, soms in een verkrampte zoektocht naar veiligheid of bevestiging. Hoe het zich ook laat zien, het is altijd dezelfde energie.

Zelfs de meest pijnlijke overtuigingen of botsingen hebben hun wortel in liefde. Het idee niet goed genoeg te zijn klinkt misschien hard en afwijzend, maar draagt in zichzelf het verlangen naar verbinding en erkenning. Een gespannen situatie met iemand dichtbij kan voelen als strijd, maar ook daaronder brandt dezelfde energie: het verlangen naar waarheid, naar echt gezien worden, naar liefde. En juist in die strijd sluimert kracht. In angst sluimert moed. In verdriet sluimert liefde. Elke verkramping is een vermomde zijnskwaliteit, die zich wil herinneren wat ze in wezen is.

Ik merk het nu vaak ook in mijn dagelijks leven: een moment van spanning met de kinderen, een golf van onrust in mijn lijf, een misverstand in contact. Vroeger wilde ik dat oplossen of vermijden. Nu kan ik steeds vaker voelen: dit ís liefde die zich verkrampt, liefde die zichzelf even vergeten is. En juist door het niet af te wijzen, wordt het doorzichtig.

Thuiskomen bij jezelf betekent dus niet dat de mind tot stilstand moet komen of dat het leven gladgestreken wordt. Het betekent dat ook de stormen, de twijfels, de botsingen en de ruis worden gezien als dezelfde levensenergie in beweging. Er is geen scheiding. Er is stilte die zich toont als stilte én stilte die zich ontvouwt als beweging. Er is liefde die zichtbaar wordt als openheid én liefde die zich vermomt als angst, twijfel of strijd.. allemaal golven van dezelfde levensenergie.

Zelfs wanneer je hoofd raast, je hart bonst of er iets in je leven schuurt en pijn doet, kan er een besef doorschemeren dat dit niets anders is dan dezelfde liefde in beweging. Kijk dan opnieuw: wat ontbreekt er werkelijk aan dit moment?

Thuiskomen bij jezelf is niets anders dan herkennen dat je er nooit vandaan bent geweest.

Liefdevolle groet,

Susanne