Het ik dat zichzelf wil bevrijden

Er was een tijd dat ik werkelijk geloofde dat ik dit ik was. Dat mijn gedachten de waarheid spraken, dat mijn gevoelens mij definieerden, dat mijn lichaam en mijn geschiedenis bepaalden wie ik was. Geen ruimte, geen openheid. Alleen maar het gevoel: ik schiet tekort. Ik ben niet goed genoeg. Er is iets mis met mij. Ik bén een last. Ik moet iets worden, iets oplossen, iets goedmaken. Het voelde niet als een overtuiging, maar als realiteit. Als iets waar niet aan te ontsnappen viel.

Diep in die kramp leken de momenten van licht een herinnering aan iets wat ik verloren was. En dus zocht ik. Niet alleen buiten mezelf, maar ook naar binnen. Ik ging voelen, analyseren, helen. Ik begon patronen te herkennen, overtuigingen los te laten, oude pijn toe te laten. En ergens bracht dat verlichting. Het naar binnen keren diende me diep. Het hielp me los te komen van het idee dat geluk van buitenaf moest komen en het bracht me dichter bij de ervaring van wat werkelijk leeft. Voor het eerst voelde ik dat ik niet afhankelijk hoefde te zijn van wat buiten mij gebeurde.

Maar later zag ik: ook deze innerlijke beweging was doordrenkt van hetzelfde geloof. Het geloof dat er iets mis was. Dat ik iets moest worden, iets moest oplossen, iets moest bereiken. Alleen had het zich nu vermomd als bewustwording. Als innerlijk werk. Als het streven om dichter bij mijn essentie te komen. En het was zo subtiel, zo spiritueel verantwoord, dat ik het nauwelijks opmerkte. Maar toch was het daar: de stem die zei dat ik bewuster moest zijn. Dat ik het nog niet genoeg zag. Dat ik moest openen, verzachten, helen, doorvoelen. En als ik het niet deed -of niet genoeg- was dat ook weer een gemis.

Wat een bevrijding toen ook dát begon te verschuiven. Toen ik zag: zelfs dit streven naar bevrijding is een echo van dezelfde ik-kramp. Alleen nu in spiritueel licht gehuld. En het hoeft niet bestreden te worden, niet losgelaten. Het hoeft alleen maar herkend te worden als wat het is: een liefdevolle poging van het ik om zichzelf te redden. Zelfs dát hoort erbij. En toch... misschien was het nooit het ik dat zocht. Misschien was het het Zelf dat zichzelf wilde herkennen.. niet omdat het ooit werkelijk verloren was, maar omdat juist in de ervaring van afgescheidenheid de roep naar waarheid oplicht.

En daar wordt zichtbaar wat nooit weg was: een stilte die altijd al hier was. Geen groter bewustzijn, maar een helderder licht op wat er altijd al is. Geen staat die bereikt wordt, maar de afwezigheid van strijd. Een ontspanning in wat er altijd al was. Het niets dat niet leeg is, maar vol. Vol van zijn, vol van liefde, vol van alles wat verschijnt. Zelfs de ik-kramp. Zelfs het zoeken. Zelfs dit.

En dan is het niet meer nodig om het los te laten. Want het laat vanzelf los. Niet omdat jij dat doet, maar omdat het gezien wordt in het licht van wat nooit iets nodig had om heel te zijn. Voel je ergens herkenning, een verlangen om hierin dieper te zakken of gewoon te zijn met wat er in jou leeft? Je bent van harte welkom. Ik loop graag een tijdje met je mee. Bijvoorbeeld in een individueel traject, of misschien voel je een ja bij de jaartraining die start in oktober.

Lieve groet, Susanne