Jarenlang heb ik mijn littekens verborgen.
Lange mouwen in de zomer. Geen korte broeken. Altijd opletten hoe ik mijn armen hield.
Ik dacht dat de littekens iets over mij zeiden.
Dat ze me tekenden. Definieerden. Dat ze me voor altijd zouden vastzetten in een verhaal waar ik niet meer in paste.
Ik wilde ze weg. Echt weg.
Want als niemand ze zag, dan hoefde ik het zelf ook niet meer te zien. En hoefde ik ook de pijn eronder niet te voelen.
Maar ik vergat iets.
We dragen allemaal sporen van het leven.
Mijn littekens zie je. De jouwe misschien niet.
Maar ze zijn er. Kijk maar... in hoe je jezelf inhoudt. In hoe je je kleiner maakt. In hoe je bepaalde delen van jezelf verstopt.
Pijn zit niet alleen in wat er is gebeurd.
Pijn zit in alles wat we hebben weggestopt. In alles wat we niet durven voelen.
En het moment dat we verschijnen, precies zoals we zijn, zonder iets te verbergen, zonder iets te bewijzen: dan zien we dat we nooit gebroken zijn geweest.
Dus op een dag besloot ik iets anders.
Ik trok die lange mouwen uit. Ik danste met blote armen. Ik liep zonder schaamte in de zon. Ik stond voor mensen zonder angst.
Niet om een punt te maken. Niet om te bewijzen dat ik ‘er boven’ stond.
Maar omdat ik besloot niet langer weg te lopen. En mezelf de ruimte te geven om precies te zijn wie ik ben.
En jij?
Waar verberg jij jezelf nog?
Wanneer ga jij jezelf laten zien? Niet pas als je ‘ver genoeg’ bent. Niet pas als het ‘veilig’ voelt.
NU.
Zonder filters.
Zonder verontschuldigingen.
Zonder excuses.
Gewoon jij.
Want dat is altijd al genoeg geweest ❤️
Comments