Tussen nu en ooit

Soms borrelt er iets op in mij dat ik niet wil gladstrijken of oplossen, maar gewoon wil voelen.

Liefde die waar is… én tegelijk vragen oproept.

Ik schreef het op, voor mezelf.

Misschien raakt het ook iets in jou.

Hij is bijna 57. Ik ben 38. We zitten in verschillende fases en toch is daar dat wonderlijke thuiskomen bij elkaar. Zijn zoon is 15, mijn jongste pas 7. Over vijf jaar woont hij misschien in een leeg huis. Ik nog midden in het moederschap. En dan komt dat stemmetje: hoe gaan we dit ooit samen doen?

Want ik vier kinderen en hij vooral veel rust gewend. Samenwonen nu, dat wordt het niet. En dat vind ik soms lastig. Het is zo anders dan het plaatje in mijn hoofd van vroeger. En het triggert soms zo het oude gevoel van alleen.

Dan voel ik weer die oude pijn opkomen. Iets ouds dat ik al zo lang met me meedraag. Het gevoel dat ik er alleen voor sta. Dat ik altijd alles zelf moet doen. Ik heb me zo vaak zó alleen gevoeld, alsof ik niet welkom was op deze wereld. Alsof niemand op me zat te wachten, niemand me liefhad. En nu, al ben ik volwassen en is er vaak zoveel vrede, openheid en liefde van binnenuit… soms voel ik het weer: die rauwe, stille, lege alleenheid. Ik woon alleen. Ben veel alleen. Ik zorg alleen voor mijn kinderen. Straks alleen met ze op vakantie. Ik kies het deels, maar het raakt ook die plek in mij die verlangt naar echt samen, naar ergens mogen landen. Naar die arm om me heen, die uitreikende hand. Juist op die momenten, midden in het leven.

En in contact met die alleenheid komt de angst. Wat als ik me weer moet losmaken? Wat als ik opnieuw achterblijf, in een leven dat verdergaat zonder hem? Wat als wat nu zo warm voelt, zo gedragen, straks niet meer blijft? Hoe houd ik mezelf dan vast?

En dat stemmetje doet zijn best hoor. Om me te beschermen. Om te plannen. Om overzicht te houden. Maar soms merk ik: het haalt me weg uit het enige dat echt is. Dit moment. Deze liefde. Hoe goed we passen. Zijn armen om me heen. De blik in zijn ogen als hij me vol liefde aankijkt. En hoe welkom ik me voel in alles wat hij is.

De toekomst bestaat nog niet. Maar mijn hoofd leeft er soms al alsof het een feit is. Alsof ik mezelf moet voorbereiden op verlies, op eenzaamheid, op afscheid. Alsof ik nu alvast moet rouwen. Maar dat afscheid is er niet. Nog lang niet. Vandaag is er een ja. Een diepe, warme, levende ja. Zijn ja voor mij. Mijn ja voor hem.

En misschien is dat genoeg. Misschien is dat alles.

En toch, ook al weet ik dat het nu genoeg is, blijft er soms iets knagen.

Een stukje van mij dat zich hier nog niet helemaal in gezien voelt. Dat niet helemaal durft toe te vertrouwen. Alsof ik mij niet volledig mag overgeven aan deze liefde. Want stel dat… stel dat ik straks weer moet dragen wat nu zo gedragen voelt. Stel dat ik straks alleen achterblijf, in een leven dat weer verdergaat zonder hem. Weer helemaal op mezelf alleen.

En ik weet het… ik weet het hoor… we kunnen de toekomst helemaal niet weten. Zelfs dit moment niet. Het leven kan een hele andere afslag nemen dan van te voren gevreesd.

En het is zo menselijk, dat stemmetje. Het wil zekerheid. Het wil bouwen op iets wat blijft. Het wil geen vergankelijkheid, geen sterfelijkheid, geen losse eindjes.

Maar ergens dieper… daar weet ik iets anders. Daar is die plek in mij die zich wél helemaal toevertrouwt. Niet aan hem, niet aan de relatie, niet aan de toekomst. Maar aan het leven zelf. Aan dat wat stroomt en draagt, ook als alles om me heen verandert. Die plek in mij die weet: ik ben niet tijdelijk, ook al is alles om me heen dat wel.

Misschien gaat het daar wel over. Niet dat we niets kunnen opbouwen, maar dat wat we bouwen anders is dan ik had gedacht. Geen huis met gezamenlijke pensioenplannen misschien, maar een bedding van liefde die me nu al heelt. Een plek waar ik word gezien zoals ik ben, met alles erop en eraan. Waar ik mag rusten. Waar ik mag lachen, twijfelen, huilen, openen. En dát is misschien wel het grootste bouwen wat er is.

En wie weet hoe lang we hebben. Zolang we er zijn, zijn we hier. En dat is iets. Dat is alles.

Misschien kennen we het allemaal, op onze eigen manier: die liefde die zó waar voelt, zo thuis… en toch niet helemaal past binnen de ideeën en de tijdslijn die we in ons hoofd hadden. De liefde die niet komt met een belofte van altijd, maar met de uitnodiging van nu. De liefde die niet perse 'logisch' is, maar wél onmiskenbaar echt.

We willen vaak iets bouwen dat blijft. Een toekomst die klopt, waarin alles samenvalt. Waarin de kalender geen twijfels oproept en leeftijd geen thema is. Maar de liefde vraagt iets anders. Geen plan, maar aanwezigheid. Geen zekerheid, maar overgave. Geen antwoord, maar een durven zijn met alles wat er is… ook als dat kwetsbaar maakt.

En misschien is dat wel de essentie van liefde: dat het ons terugbrengt naar het moment. Naar dat diepe ja, dat niet afhankelijk is van of iets past, of blijft, of klopt volgens de buitenwereld. Maar een ja dat klopt van binnen.

We leven in een wereld die zekerheid adoreert. Maar liefde leeft van openheid.. en dat is spannend. Want ja, we kunnen verliezen. Maar we kunnen ook winnen: dit ene kostbare moment. Dit landen in iemands armen. Dit gezien worden voorbij tijd, leeftijd, toekomst. Dit thuiskomen in liefde en die in jezelf vinden.

Dus misschien mogen we leren rusten in het niet-weten. In het tijdelijke. In het tegelijk houden van én los durven laten. In de waarheid dat iets waardevols niet minder waardevol is omdat het ooit eindigt.

En als ik dan weer stil word, als ik even onder de ruis zak, dan weet ik het weer.

Dat het niet gaat om hoe lang iets duurt, maar om hoe echt het is. Dat ik deze liefde niet hoef vast te houden, alleen maar hoef te ontvangen. Dat ik mezelf niet hoef te beschermen tegen wat er ooit misschien komt, maar dat ik mezelf wél mag geven aan wat er nu al is.

En soms voel ik dat even niet. Dan zijn er twijfels en onzekerheid. En voel ik me bijna alvast verlaten. Of dan wil ik mijn hart beschermen door het wat te sluiten. Ook dat. Dan is dat wat er nu is.

Want ik leef nu.

Ik lief nu.

En dat is zoveel meer dan niets.

Het is alles.

Als je dit herkent… op jouw manier, in jouw situatie… weet dan: je bent niet alleen. Ook daar, in dat schurende en stromende tegelijk, mag je zijn.