Wat als ook dit welkom is

Er zijn van die momenten waarop je denkt dat je het eindelijk begrijpt. Dat je helder bent. Aanwezig. Dat je het verschil ziet tussen angst en liefde, tussen verkramping en openen. Je herkent jezelf even in wat vrij is. Maar dan, ineens, komt er weer iets langs: een oude gedachte, een schrikreactie, een oud patroon. En voor je het weet, probeer je weer je best te doen. Te kiezen voor liefde. Juist te blijven. Te herinneren wie je werkelijk bent.. een persoonlijke beschouwing hierover...

Soms dacht ik dat ik tekortschoot, juist terwijl ik zoveel begreep. Alsof ik niet goed genoeg koos voor liefde, niet helder genoeg bleef, niet aanwezig genoeg was. Ik had momenten van diepe herkenning, van openheid, van thuiskomen in dat wat nooit weg is geweest.. maar dan kwam er weer iets: een gedachte, een oude pijn, een verstrikking. En ik merkte dat ik onbewust opnieuw begon te proberen: goed te doen, juist te voelen, open te blijven. Alsof ik op subtiele wijze mezelf moest helpen herinneren wie ik werkelijk ben.

Maar hoe zachter ik keek, hoe stiller ik werd, hoe meer ik begon te zien: zelfs dit proberen, zelfs deze vergissing, zelfs het gevoel van afgescheiden zijn… het hoort erbij. Het verschijnt ook. Niet als fout, maar als beweging. Als spiegel. Lijden blijkt niet het teken dat we iets verkeerd doen, maar een spiegel waarin het onveranderlijke zichzelf herkent. Juist in het schuren, het verkrampen, het zoeken, verschijnt de uitnodiging: kijk, dit ook. Dit hoort erbij. Dit wordt gedragen.

Wat een diepe ontspanning komt er wanneer zelfs de vergissing geen probleem meer is. Wanneer ook het zoeken, het verzet, het vastzitten, gezien mogen worden als onderdeel van het geheel. Geen obstakel, maar een opening. Geen fout, maar een herinnering. En steeds als ik stop met duwen, met streven, met mezelf proberen te brengen naar iets wat ik eigenlijk al ben, wordt er weer zichtbaar dat alles verschijnt in dezelfde ruimte. De pijn, het verlangen, de angst, de vergissing… ze duwen me niet weg van wat ik ben, ze wijzen me ernaar terug. Niet als les, maar als liefde.

En ja, soms kies ik nog steeds, of lijkt het zo. Ik voel waar angst opkomt en waar liefde zachtjes uitnodigt. Ik zie waar het ego spreekt en waar iets in mij stil blijft. Maar ik weet ook: zelfs die beweging van kiezen verschijnt in mij, als mij. En zelfs als ik niet kies, of verkeerd kies of vergeet dat er überhaupt iets te kiezen viel, dan nog is niets verloren. Want ook dat verschijnt in de openheid die ik ben. Niets valt erbuiten.

Dat besef is niet altijd comfortabel. Soms voelt het rauw, alsof ik alles moet toelaten wat ik liever zou willen vermijden. Maar dan herinner ik me weer: toelaten is geen actie. Het is eerder een ophouden met vechten. Een ontspanning in wat er al is. En in die ontspanning, in die overgave, wordt zichtbaar wat er altijd al was: dat niets werkelijk afgescheiden is. Dat zelfs de pijn, de onrust, het vergeten gedragen wordt door iets wat nooit verdwijnt. Dat zelfs het lijden de vorm aanneemt van liefde die zich herinnert.

En dan hoeft er niets meer opgelost. Niets meer uitgesloten. Niets meer goedgemaakt. Alles mag terugvallen in het niets dat zichzelf herkent. In het stille, volle Zijn waarin elke poging wegvalt en alleen maar dit overblijft: een ademhaling, een traan, een glimlach die nergens vandaan komt. Geen groot ontwaken. Geen grote waarheid. Alleen het besef: ook dit is welkom.

Voel je ergens herkenning, een verlangen om hierin dieper te zakken of gewoon te zijn met wat er in jou leeft? Voel je welkom om contact op te nemen.

Liefdevolle groet, Susanne