Soms voelt het leven als een open zee: grenzeloos, stromend, moeiteloos. Alsof wat ik ben uitgestrekt is tot in het oneindige, als de openheid zelf. Geen twee, geen scheiding. Alleen dit grenzeloze zijn, waar niets buiten valt.
En dan lijkt alles zich toch weer samen te trekken. Dan zijn er veel gedachten, verkrampt mijn lichaam rond een gevoel, wordt er gezocht naar controle. Er lijkt ineens een ‘ik’ te zijn die iets moet begrijpen, iets moet oplossen, iets moet ontwijken of verdedigen. Alsof ik terugval, alsof ik iets verlies.
Eerder vocht ik tegen die beweging. Ik zag contractie als een probleem, als een fout. Ik dacht dat als ik het eenmaal echt zou doorzien, ik voorgoed in de openheid zou blijven, alsof ik eindelijk ‘aan de andere kant’ zou zijn. Maar hoe meer ik probeerde vast te houden aan expansie, hoe duidelijker de beweging van contractie zichtbaar werd en hoe frustrerender het voelde dat ik er niet vanaf kwam. Hoe meer ik probeerde ergens te ‘blijven’, hoe meer het leven liet zien dat alles voortdurend in beweging is.
Nu realiseer ik me: er is geen ‘erin’ en ‘eruit’. Er is alleen een spel, een dans van samentrekking en ontspanning, van vorm en leegte, van iets en niets.
Het ene moment neem ik vorm aan, het andere moment los ik op in het grenzeloze. De beweging zelf is geen probleem, het is alleen de identificatie ermee die lijden veroorzaakt. Het idee dat ik iets vast moet houden of ergens uit moet ontsnappen. Maar wat als beide bewegingen gewoon mogen bestaan? Wat als contractie niet betekent dat ik iets kwijt ben, maar dat ik simpelweg weer vorm aanneem? Wat als expansie niet betekent dat ik ‘er’ eindelijk ben, maar dat wijsheid simpelweg rust in wat altijd al vrij was?
Wanneer ik dit zie, verdwijnt de strijd. De contractie hoeft niet weg, de expansie hoeft niet vastgehouden te worden. Alles mag zich ontvouwen zoals het komt. Er is geen ‘betere’ staat van zijn, geen eindpunt om te bereiken. Er is alleen deze dans, deze ademhaling van het universum: krimpen, uitzetten, opnieuw en opnieuw.
Vanuit wijsheid zie ik dat ik niets ben. Vanuit liefde zie ik dat ik alles ben. Hiertussen bevindt zich mijn leven.
De dans van contractie en expansie verdwijnt niet. Maar de identificatie ermee lost op. En wat overblijft, is een steeds diepere rust in het spel van het leven zelf.
Met liefdevolle en dankbare groet, Susanne
Comentarios