De natuurlijke stroom van het leven volgen

Soms lijkt het alsof je gevangen zit in een situatie, een patroon, een keuze uit het verleden. Alsof het leven je ergens tegenhoudt. Maar wat als je in werkelijkheid nooit vastzat? Wat als alles zich precies zo ontvouwt als het zich wil ontvouwen en dat het enige wat spanning veroorzaakt, het idee is dat jij iets moet vasthouden of controleren?

Liefde beweegt zich altijd naar wat in jou geleefd wil worden. Zelfs de momenten van lijden en verkramping kwamen voort uit liefde: een liefde die zich, door identificatie met gedachten en overtuigingen, tijdelijk vernauwde tot een gevoel van afgescheidenheid. Alsof een hand zich krampachtig heeft gebald, niet wetend dat ze ook weer kan ontspannen. Het lijkt alsof ontspannen moeite kost, maar in werkelijkheid vergt juist de verkramping constante inspanning. We zijn zo gewend geraakt aan die spanning dat we haar vaak niet eens meer opmerken.

Die verkramping is verbonden met een diep geloof in tekort, gemis, ongemak, controleverlies of onveiligheid: overtuigingen die gevoelens van angst, onmacht of verzet oproepen.

Het idee dat je iets moet vasthouden, dat je iets niet kunt loslaten, dat je iets zelf moet sturen. Maar dit alles rust op een vergissing: het idee dat je een losstaand ‘ik’ bent dat het leven moet beheersen, in plaats van het leven te laten stromen zoals het zich van nature wil ontvouwen.

Maar in elk moment kun je herkennen dat er niets vastzit. Niet omdat je iets moet veranderen, maar omdat er simpelweg niets is dat je hoeft vast te houden.. én niets dat je daadwerkelijk kán vasthouden.

Wat zich in jou wil bewegen, beweegt al. Wat in jou geleefd wil worden, leeft al. Het enige wat hoeft te gebeuren, is dat de hand zich weer mag openen en ontspannen.

Wanneer je dat herkent, begint het leven als vanzelf met je mee te bewegen. Niet omdat jij de controle hebt, maar omdat je kunt ontspannen in de stroming die er altijd al was.

Wat gebeurt er als je contact maakt met wat waarachtig voelt? Waarachtigheid is niet gebaseerd op overtuigingen, angst of verlangen naar controle, maar op de directe ervaring van wat in jou oprecht en levend is. Het is de openheid waarin je herkent wat klopt, zonder dat je het hoeft vast te grijpen. Vanuit dat besef kan ontspanning vanzelf ontstaan.

En als het lijkt alsof er nog iets in de weg zit, dan is dat slechts een uitnodiging om te kijken: wat houdt de ontspanning tegen? Niet om het te forceren of op te lossen, maar om te zien dat zelfs de weerstand slechts een beweging in bewustzijn is: iets wat ooit werd vastgepakt, waarmee werd geïdentificeerd en nu weer mag verzachten.

Er is niets dat je hoeft te doen om de stroom te laten plaatsvinden. Ze is er al. Net als een hand die moeiteloos opent wanneer ze niet langer gebald hoeft te blijven.

Dus waarheen beweegt het leven in jou? Durf je die stroom toe te laten? Waar bloeit jouw hart van op?

Lieve groet, Susanne