De rauwe kant van ontwaken

Ontwaken wordt vaak gezien als een staat van licht en rust, een moeiteloos oplossen in openheid. Maar wat als juist die openheid alles naar de oppervlakte haalt? Wat als ontwaken niet alleen een bevrijding is, maar ook een uitnodiging om alles onder ogen te zien wat nog in de schaduw ligt?

Met het wegvallen van de muren die ik ooit optrok, toont zich alles wat lang verborgen bleef. Oude pijn, diep weggestopt, komt rauw en onvermijdelijk omhoog. Niet omdat er iets mis is, maar omdat het de ruimte voelt om werkelijk ontmoet te worden. Ontwaken betekent niet dat menselijke gevoelens verdwijnen: integendeel, ze worden directer, intenser.

Wat ik vroeger kon negeren, verdoven of verklaren, staat nu onverbiddelijk voor me. Angst, verdriet, het oude gevoel van tekortschieten: het verschijnt zonder filter. Alsof ontwaken niet alleen de waarheid onthult, maar ook de diepgewortelde overtuiging van afgescheidenheid zichtbaar maakt.

Dit pad kent twee bewegingen. Aan de ene kant opent alles zich: liefde, waarheid, eenheid. Een diep thuiskomen. Aan de andere kant breekt het de muren af die bescherming boden tegen pijn en kwetsbaarheid.

Eerst is er het besef van ruimte, van moeiteloosheid. Maar dan beweegt alles wat nog gezien wil worden naar de oppervlakte. Wat ik liever niet voelde, zoekt het licht, niet om me te kwellen, maar om erkend te worden. Pijn en liefde blijken niet tegengesteld, maar onlosmakelijk verbonden.

Soms voel ik de weerstand hiertegen. Een deel van mij verzet zich, wil vasthouden aan het licht, zonder de diepte van het menszijn aan te raken. Maar juist daar ligt de uitnodiging: niet langer vechten tegen wat verschijnt, maar het laten zijn.

Wat ik altijd voor het licht heb geplaatst -de verhalen, de angsten, de pijnen- wil niet verdwijnen, maar eenvoudigweg bestaan. Ontwaken betekent niet weg van de pijn, maar de pijn volledig ontmoeten. Niet oplossen, maar omarmen. En daarin ligt de werkelijke bevrijding.

Hoe meer ik dit proces toelaat, hoe dieper ik anderen hierin ontmoet. Niet alleen in hun leegtes, maar ook in de essentie zelf. In de momenten van stilte waarin waarheid doorschemert, waarin we samen voelen dat we nooit echt afgescheiden zijn geweest.

Dit pad is geen ontsnapping. Het vraagt me om aanwezig te blijven, om niets uit te sluiten. Om het licht én de schaduw te laten bestaan, zonder strijd.

Herken je dit? Het verlangen om niet alleen de eenheid te voelen, maar ook de menselijkheid ten diepste te omarmen? Voel je ook dat juist daarin de diepste liefde verborgen ligt?

Benieuwd hoe jij dit beleeft...