Echte verbinding begint hier

Soms is er iets voelbaar in je leven dat je liever niet wilt aanraken. Alsof er een roze olifant in de kamer staat waar je netjes omheen loopt. Het kan spanning zijn, een grens die je niet durft uit te spreken, een verlangen dat je wegstopt of een probleem dat zo groot voelt -met zoveel haken en ogen- dat je niet eens weet waar je zou moeten beginnen. Hoe langer je het negeert, hoe groter het lijkt te worden.

Als je dit al vaak hebt meegemaakt, kan er verwarring ontstaan. Misschien een gevoel van hopeloosheid: "niet dit weer, niet nog een keer mezelf verliezen". Er kan een verdedigingsmuur in je zijn gegroeid: een hardheid die ooit is ontstaan omdat je jezelf zo vaak verlaten hebt. En ergens weet je dat dit je niet verder brengt, maar je weet niet goed hoe het anders kan. En juist dat kan maken dat je jezelf soms steeds verder kwijtraakt, terwijl je diep vanbinnen verlangt naar echte verbinding.. met jezelf én met de ander.

Onze eerste neiging is vaak om naar buiten te bewegen. We passen ons aan, proberen het goed te doen, te pleasen of ons te verdedigen. Soms trekken we ons juist terug en sluiten we ons af.. een poging om onszelf te behouden, even veilig te voelen of onszelf terug te vinden. Of we proberen de ander wakker te schudden, iets duidelijk te maken, vanuit de hoop dat het dan lichter wordt. Hoe begrijpelijk deze bewegingen ook zijn, ze brengen ons meestal niet dichter bij wat we werkelijk verlangen. We verliezen vaak juist iets fundamenteels: het contact met onszelf.

De eerste stap is daarom niet naar de ander, maar naar binnen. Kun je opmerken wat er werkelijk in jou leeft? Zie je wanneer je ja zegt terwijl je eigenlijk nee voelt? Wanneer je stilvalt terwijl er iets in je wil spreken? Wanneer je jezelf kleiner maakt zodat de ander zich maar niet ongemakkelijk voelt?

Ook de bewegingen waarin je je afsluit, verhardt of juist alles probeert te fixen mogen er zijn. Je hoeft daar niets van te vinden.. het zien daarvan ís al een vorm van thuiskomen. Onder alles ligt vaak dat zachte verlangen om gewoon jezelf te mogen zijn én werkelijk in contact te blijven.

Het kan pijnlijk zijn om dit te voelen. Misschien merk je een knoop in je maag, je kaken spannen zich aan of je voelt een leegte in je borst. Gedachten schieten alle kanten op: Wat als ik te veel ben? Wat als de ander zich afwijzend opstelt? Wat als ik alles alleen maar erger maak? Niet-weten kan spannend voelen, alsof je even geen houvast hebt. Maar juist daarin kan iets zachts zichtbaar worden: dat je niet alles hoeft te controleren.

De uitnodiging is om even stil te blijven staan. Niet om meteen te weten wat je moet doen, maar om jezelf weer te voelen. Dat kan iets heel eenvoudigs zijn: je adem volgen, je voeten op de grond voelen, jezelf herinneren dat je er mag zijn.. precies zoals je bent. Alles wat je nu voelt -ook de knelling, de verwarring en de neiging om iets te fixen- mag verschijnen in een ruimte die niets van je vraagt.

En weet ook: zelfs als je merkt dat je jezelf wéér verlaat, is dat geen mislukking. Juist dat opmerken is al een vorm van thuiskomen. Dit proces is niet lineair: er zijn momenten dat het moeiteloos lijkt en momenten waarop je je weer midden in de verwarring bevindt. Ook dat mag er zijn. Je hoeft niets te forceren of beter te doen. Er is ruimte om jezelf liefdevol te ontmoeten, precies zoals je nu bent.

Als je dat toelaat, gebeurt er vaak iets subtiels. Er komt ruimte vanbinnen, nog voordat je iets naar buiten hebt gebracht. Soms kun je dan iets kleins benoemen: Ik merk dat ik iets moeilijk vind om te delen. Of: Ik voel me nu even afgesloten. Het hoeft niet perfect te zijn. Alleen al erkennen wat er in je leeft kan zoveel lucht geven.

En soms hoeft er nog helemaal niets gezegd te worden. Het kan al genoeg zijn dat jij jezelf niet langer verlaat. Dat je blijft bij wat er in jou beweegt, zonder jezelf weg te duwen. Vanuit die innerlijke bedding kan het soms vanzelf wat lichter worden om de ander werkelijk te ontmoeten.

Je kunt dan luisteren zonder jezelf te verliezen. Je hoeft je niet langer te laten meezuigen in oude patronen of je schrap te zetten om jezelf te beschermen. Misschien merk je dat je voorbij de verhalen en woorden van de ander kunt kijken, naar de pijn en het verlangen dat daaronder ligt. En soms kun je open blijven voor wat er in de ander aanwezig is.. zonder jezelf kwijt te raken.

Echte verbinding begint hier. Eerst met jezelf. En vaak, als vanzelf, ook met de ander.

Liefdevolle groet,

Susanne