Geen ik te vinden

Er waren tijden dat ik dacht: als ik maar diep genoeg kijk, vind ik het wel.

Het centrum. Het ware zelf. De kern van wie ik ben.

Ik zocht in herinneringen, in emoties, in overtuigingen.

In alles wat zich aandiende, soms subtiel, soms rauw.

En soms leek het alsof ik iets vond.

Een gevoel van richting. Van aanwezigheid. Van waarheid.

Alsof ik dichterbij kwam.

Maar telkens als ik echt stil werd, echt zakte,

viel wat ik dacht te zijn weg.

Toch voelde die leegte eerst niet stil of open.

Ze leek afgesneden.

Alleen.

Alsof er niets overbleef.

Geen grond, geen richting, geen liefde.

Maar ik bleef.

Niet om iets te vinden,

maar om niets uit te sluiten.

En juist toen ik niets meer wist,

niets meer vasthield,

bleek diezelfde leegte

onaangeraakt. Stil. Volkomen open.

Wat ik werkelijk ben, bleek geen vorm.

Geen persoon. Geen centrum.

Gedachten bleven opkomen, gevoelens kwamen langs,

maar er was niemand om ze vast te houden.

Ook ervaringen kwamen voorbij, soms intens, soms stil..

maar altijd als iets dat verscheen,

niet als iets dat ‘ik’ was.

Er was niemand die ze bezat.

Geen doener. Geen bron.

Alleen waarnemen. Alleen Zijn.

Er is alleen deze stille aanwezigheid,

waarin alles komt en gaat

en niets hoeft te blijven

om compleet te zijn.

En als ik nu kijk…

precies nu…

is er alleen openheid.

Alles verschijnt,

maar niemand verschijnt als ‘ik’.

Er is alleen dit,

vrij van centrum,

vrij van grens.

Er wordt gedacht, gevoeld, bewogen…

maar door wie?

Niet door ‘mij’, want dat ‘ik’ blijkt nergens te vinden.

Er is leven. Er is ervaring.

Zonder eigenaar. Zonder oorsprong.

Er is geen ik die het bezit.

En dat is misschien wel het meest bevrijdende.

Dat je niets hoeft te worden,

omdat er nooit iemand was die dat moest.

Er is alleen deze openheid,

waarin alles komt en gaat.

Als je even stopt met zoeken…

wat blijft er dan over?

Liefdevolle groet, Susanne