Je kinderen zijn nooit van jou geweest

Je kinderen zijn nooit van jou geweest.

En toch zijn ze bij je, dichtbij,

in jouw veld van aandacht,

in jouw armen, in jouw hart.

Je hoeft hen niet te vormen.

Je hoeft hen niet te begrijpen.

Je hoeft hen niet te beschermen tegen alles wat het leven brengt.

Want ook in jouw kinderen leeft het leven,

even levend als in jou.

Soms lijkt het alsof jij moet weten,

alsof jij iets moet overbrengen,

alsof jij moet zorgen dat het goedkomt.

Maar wie ben jij,

anders dan datzelfde bewustzijn

dat in je kinderen kijkt?

Je mag naast hen lopen,

met hen ademen,

stil aanwezig zijn wanneer alles even teveel is.

Niet om te sturen,

maar om ruimte te houden.

Voor eigen keuzes.

Voor verwarring en helderheid.

Voor vallen en opstaan,

in een veld dat niet oordeelt,

maar liefheeft.

Je kinderen hoeven jouw angsten niet te dragen.

Jouw zorgen niet te leven.

Alleen gezien te worden

in vrijheid.

Je hoeft hen niet te leiden,

alleen te vertrouwen

dat ze zich ontvouwen.

Ze zijn vrij.

Ook als ze huilen,

ook als ze zich verzetten,

ook als ze zich nog niet herinneren wie ze zijn.

Zelfs dan zijn ze vrij.

En jij?

Jij bent ook kind.

In dezelfde ruimte.

In hetzelfde niet-weten.

In dezelfde openheid

waarin niets verloren gaat.

En in liefde

komt alles vanzelf tot bloei.

- Susanne