Lief kind..

Met heel mijn hart had ik je een jeugd gegund zonder pijn. Een jeugd waarin ik al mijn oude lasten al had losgelaten, zodat jij niets van mij hoefde mee te dragen. Waarin ik je alleen maar hoefde te zien, precies zoals je bent. Waarin ik je voor kon leven hoe het is om je eigen leven te leiden, vrij en open, verbonden met wie je werkelijk bent.

En soms lukte dat. Soms voelde ik die ruimte, die liefde zonder voorwaarden. Soms kon ik echt luisteren. Soms was ik zacht, aanwezig, afgestemd.

Maar soms ook niet.

Er waren momenten dat ik verdwaalde in mijn eigen emoties. Dat ik reageerde vanuit oude pijn. Dat ik dacht dat ik het goed deed, en pas later besefte dat ik je niet echt had gezien. Momenten dat ik te moe was om te luisteren. Of te druk met iets dat er nu als niets meer toe doet. Momenten waarin ik ongeduldig was, of te streng, of niet eerlijk. Momenten waarin ik je verwarde met mijn eigen verhaal. Ik heb je soms teleurgesteld. Gekwetst. Niet altijd beschermd tegen wat ik zelf nog niet begreep.

En toch… ergens weet ik dat ook dát bij het leven hoort. Bij het mens-zijn. En misschien is het precies daardoor dat ik je iets mee kan geven dat veel dieper reikt dan perfectie: het besef dat je niet fout kunt zijn. Dat je mag struikelen. Dat je mag leren. Dat je hart open mag blijven, ook als je iets verkeerd hebt gedaan. Ook als het pijn doet. Dat je altijd opnieuw mag beginnen.

Ik weet dat ik je dingen heb meegegeven die je pijn kunnen doen, die je misschien later moet helen. Maar ik wil je ook voorleven hoe dat helen kan. Niet door te doen alsof het er niet is, maar door het toe te laten. Door zacht te worden. Door weer te luisteren naar binnen, naar dat stille weten diep in jezelf. Want daar.. onder alles wat je denkt te moeten zijn.. daar ben jij vrij. Daar hoef je niets te bewijzen. Daar ben je heel.

Steeds vaker herken ik dat in mezelf. En kan ik het leven. Niet door perfect te zijn, maar door oprecht te zijn. En telkens als ik uit contact raak, weet ik: ik kan terug. Naar mijn hart. Naar mijn ware zelf. Naar dat wat ik in jou zie, elke dag opnieuw.

Misschien groei jij wel op met pijn die ik niet kon voorkomen. Maar misschien groei je ook op met het besef dat je altijd kunt terugkeren. Dat je niet stuk kunt. Dat je thuis bent in jezelf.

En misschien, heel misschien, groei jij op met de vrijheid om helemaal jezelf te zijn.. precies zoals je bent. ❤️

Voor jou als ouder: als deze woorden je raken, herkenning oproepen of iets in beweging brengen.. voel je vrij om ze te delen met wie ze misschien ook mogen horen.

Je hoeft het niet alleen te doen. Ik begeleid je graag naar een leven vanuit je ware essentie. Met openheid, liefde en mildheid voor alles wat daarin wordt aangeraakt.

Voel je welkom om contact op te nemen.

Lieve groet, Susanne