Moederschap vanuit openheid

Wanneer je geen idee hebt wat 'goed opvoeden' betekent

Er is geen recept voor moeder zijn. Geen lijstje dat klopt, geen vaste vorm waarin liefde altijd goed wordt uitgedrukt. En dat wist ik misschien altijd al, maar pas toen ik dieper ging rusten in wat ik werkelijk ben – in die stille ruimte zonder verhaal – begon ik te voelen hoe diep die openheid ook het moederschap doordrenkt. Niet als methode, niet als zachte stijl, maar als het ontbreken van een vaste 'ik' die weet wat goed is.

Soms is er een duidelijke impuls om nabij te zijn, zacht, voelend aanwezig. Soms komt er juist een scherp 'nee', een grens, een spiegel. En ik weet steeds minder of het klopt. Ik weet alleen of het stil is vanbinnen terwijl ik handel. En als dat er niet is – als ik merk dat ik reageer vanuit een reflex, een oud patroon, een beeld van wat een goede moeder is – dan voel ik dat ook. Niet als fout, maar als een uitnodiging om weer te zakken. Om niet te hoeven weten, maar opnieuw beschikbaar te zijn voor wat zich werkelijk aandient.

Er zijn momenten dat mijn kinderen iets in mij raken wat nog niet ontspannen is. Dan wil ik sturen, fixen, controleren. Dan denk ik te weten wat ze nodig hebben. Maar het leven als openheid herinnert me eraan dat ik het niet hoef te weten. Dat wat ik ben groter is dan mijn persoonlijkheid, mijn emoties, mijn verhaal als moeder. En dat dáárin de ruimte ontstaat waarin ook zij zichzelf mogen zijn, met hun eigen pijn, hun eigen weg, hun eigen timing.

Soms voelt het alsof ik faal. Omdat ik niet reageerde zoals ik achteraf gewild had. Of juist omdat ik iets toeliet waarvan ik nu twijfel of het liefdevol was. En toch: zelfs in die momenten, als ik niets meer verdedig, niets meer goed wil praten, voel ik de stille aanwezigheid die niet oordeelt. Die geen versie van mij nodig heeft om goed te zijn. En die weet: ook dit, precies dit, hoort erbij.

Moederschap vanuit essentie betekent niet dat ik het weet. Het betekent dat ik beschikbaar ben. Voor wat zich nu aandient, niet voor wat ik dacht dat er zou moeten zijn. En dat ik steeds opnieuw voel: ben ik nog verbonden met die open ruimte? Of probeer ik mezelf overeind te houden als een ‘goede moeder’?

En telkens als ik loslaat – als ik weer terugzak in die stille bedding waaruit alles voortkomt – dan voel ik het leven zich vanzelf bewegen. Dan komt er soms een zachte glimlach, een stil kijken, een heldere grens, een onverwachte omhelzing. Geen techniek. Geen opvoedstijl. Alleen maar liefde die zichzelf leeft, precies zoals het nu verschijnt.