Leven vanuit essentie...

ook als je het niet weet

Er zijn momenten waarop alles stil is. Waarop er geen grens lijkt tussen binnen en buiten, tussen zijn en doen. Waarop het leven moeiteloos ademt door dit lichaam, dit bestaan. Dan is er geen zoeken, geen twijfel, geen richting nodig. Alleen een openheid waarin alles verschijnt zoals het verschijnt. Wat ik ben rust in zichzelf. Niet als iemand die rust, maar de openheid die rust in zichzelf. Zonder verzet. Geen binnen, geen buiten. Alleen de vanzelfsprekende helderheid van Zijn.

En dan... zijn er ook die andere momenten. Waarin iets samenknijpt. Waarin er opeens weer een gevoel is van 'ik'... eentje die het niet weet. Die zich afvraagt: moet ik iets doen? Loslaten? Voelen? Is dit controle of juist passiviteit? Luister ik naar mijn gevoel of naar een oude stem in mij?

Er is verwarring, twijfel. Niet omdat ik iets vergeten ben, maar omdat de oude oriëntatie is weggevallen en de nieuwe zich nog niet duidelijk toont.

Dan kan er het gevoel zijn dat het aan mij ligt dat iets niet stroomt. Of juist aan de ander. Dat ik iets gemist heb, te veel sturing geef of te weinig richting durf nemen. Soms lijkt alles tegelijk waar. En dan grijpt het hoofd terug naar een oude reflex: proberen te begrijpen, te fixen, iets zeker te weten.

Maar het hoofd weet het niet meer. Het hart lijkt stil.

En toch.. is er íets wat blijft. Iets wat geen antwoord nodig heeft. Geen controle. Geen oplossing. Alleen maar aanwezigheid.

Misschien herken je dit ook. Dat het leven zich niet laat kennen in vaste vormen, maar steeds opnieuw verschijnt zonder handleiding. Dat belichaming niet het verdwijnen van verwarring is, maar het toelaten ervan. Dat ook de twijfel, het zoeken, de neiging tot controle helemaal gevoeld mogen worden. Niet om er iets van te maken, maar om ze te laten bestaan in het veld van weten dat niets afwijst.

Dan hoeft het niet-weten niet weg. Dan mag ik soms worstelen en soms rusten.

En ook dát ís leven vanuit essentie: niet dat alles helder is, maar dat zelfs de mist in openheid gedragen mag worden. Dan is ook dát wat verschijnt. En juist daarin – als ik niets probeer op te lossen – opent zich iets zachts. Niet als idee, niet als inzicht, maar als ruimte waarin alles aanwezig mag zijn.

Dan is er weer die eenvoudige helderheid van Zijn.