Thuiskomen in wat is

Soms verschijnen er gedachten in jezelf die iets vinden van jou, dat je beter je best had moeten doen, dat je het weer niet goed hebt aangepakt, dat je nog niet bent waar je zou moeten zijn. Misschien klinkt het vertrouwd, bijna alsof het vanzelfsprekend is dat dit soort stemmen door je heen gaan. Maar als je heel eerlijk kijkt, zie je dat deze gedachten niet zomaar uit het niets komen. Ze zijn oud, ze dragen iets van bescherming in zich, ooit bedoeld om pijn te voorkomen, om je te helpen overleven, om je veilig te houden.

Deze gedachten, dit patroon van zelfveroordeling of vergelijken, wordt soms ‘de innerlijke criticus’ genoemd. Maar ook dat label mag weer los. Het is geen vaste identiteit, geen vaste stem. Het is een verschijning in jou. Een echo van iets dat ooit nuttig leek, maar dat je nu vooral weghoudt bij het besef dat je al goed bent, precies zoals je nu bent.

Wat je ten diepste bent, is niet deze gedachte, niet deze stem en ook niet degene die zich ertegen probeert te verzetten. Wat je bent, is de open ruimte waarin dit allemaal verschijnt. En in die ruimte is niets mis. In die ruimte hoef je niets te fixen, te bevechten of te verbeteren. Je hoeft alleen te herkennen: dit speelt zich allemaal in mij af, maar ik ben het niet.

Vanuit dat besef kan er iets verschuiven. Niet als truc, niet als methode, maar als iets wat vanzelf gebeurt wanneer je niet langer meebeweegt met het verhaal. Dan kan er iets anders opkomen, niet als nieuwe gedachte die de oude vervangt, maar als een voelbare helderheid. Een soort weten dat zacht is, soms als innerlijke stem, soms als rust in het lijf, soms als een stilte waarin alles precies goed voelt zoals het is.

Zijn bij wat er is betekent niet dat je je gedachten moet corrigeren of je gevoelens moet oplossen. Het betekent dat je herkent wat de ervaring nu is, precies zoals die zich aandient. Dat je eerlijk kijkt naar wat er op dat moment tussen jou en het rusten in je essentie is komen te staan. Misschien is dat een verkramping, een verhaal, een overtuiging die zich vastgezet heeft. Misschien een oude beweging om weg te gaan van wat gevoeld wil worden. Het is niet erg. Ook dat mag gezien worden. Werkelijk zijn bij wat er is betekent het toelaten van precies dit, niet om het te veranderen, maar om het volledig te ontmoeten in de ruimte die je bent. Zonder oordeel. Zonder haast. Alleen maar blijven, voelen, herkennen wat zich toont.

Soms merk je dat je weer in oude patronen glijdt, dat je je weer even identificeert met het verhaal dat je niet genoeg bent. Ook dat is welkom. Niets hoeft anders te zijn dan het is. Elke gedachte, elke spanning, elke verkramping, het mag allemaal verschijnen, en ook weer oplossen, gedragen in de liefdevolle openheid die jij bent.

Van daaruit ontstaat vanzelf een andere manier van in het leven staan. Niet vanuit controle, maar vanuit vertrouwen. Niet omdat je geleerd hebt jezelf te verbeteren, maar omdat je hebt herkend dat je altijd al heel was.

Voel je dat dit je raakt, dat je verlangen naar thuiskomen in jezelf dieper wordt aangeraakt en wil je hierin begeleid worden.. weet dan dat je welkom bent. In alle eerlijkheid, in alles wat je voelt, precies zoals het nu is.

Lieve groet, Susanne