Vanuit essentie tot bloei

Elk moment, elke gedachte, elke trilling, verschijnt in de ruimte van wat ik werkelijk ben

Er is niets te bereiken. En toch ontvouwt alles zich moeiteloos. Alsof het leven zichzelf viert in de herinnering dat het altijd al compleet is. En juist vanuit die volledigheid wil liefde zich tonen, zich verankeren in het lichaam, zich uitdrukken in het leven, zoals een bloem niet anders kan dan open gaan in het licht.

Alles voltrekt zich vanbinnen: de expansie en de kramp, beweging en stilstand, het herhalen, het vasthouden, het vergeten, het identificeren en weer herinneren. Zelfs de patronen, de beelden, de verhalen die ooit waar leken te zijn. De liefde ontvangt alles moeiteloos, zoals adem die komt en gaat.

En liefde beweegt zich.. zacht, natuurlijk, alsof ze zich in elk moment herinnert en als vanzelf zichtbaar wil worden, omdat het haar aard is om te stromen, te bloeien, zich ten volle te leven.

Er is niets te doen. Geen streven, geen doel. Alleen dit. Thuiskomen in het zijn dat niets uitsluit. En zich juist daarin wil laten kennen.