Wanneer alles in je in opstand komt

Soms zit je in een situatie die alles in je op scherp zet. Je lijf verkrampt, je adem zit hoog, je hoofd staat aan. Je weet niet waarom het precies zo raakt, maar alles in jou voelt: dit klopt niet. Er is een gevoel van onrecht, van verzet, van willen weggaan of oplossen. Je zoekt naar duidelijkheid, erkenning, beweging.. en als die uitblijven, ontstaat er een geladen stilte vanbinnen. Niet de stilte van rust, maar die van een brok in je keel, een muur in je buik, een hart dat zich terugtrekt.

Die strijd is voelbaar, echt. En vaak is de neiging om eruit te willen. Om de situatie te veranderen, het gevoel op te lossen of jezelf ertegen te beschermen. Maar wat als je niet meer probeert om eruit te komen? Niet als passiviteit, maar als een verzachting van het verzet. Wat gebeurt er als je daar helemaal blijft, zonder iets op te lossen?

Juist daar ontstaat ruimte om zacht te kijken: wat wordt er in mij geraakt? Welk oud gevoel, welke overtuiging over mezelf wordt hier opnieuw geactiveerd? En durf ik te zien dat het slechts een gedachte is die geloofd wordt? Niet de waarheid, maar een oude identificatie die even oplicht. Wanneer je dat ziet, niet alleen met je hoofd maar van binnenuit, wordt voelbaar: dit was nooit wie ik werkelijk ben. En precies dáár wordt het eenvoudiger om weer contact te maken met die stille openheid in jezelf: die ruimte die er altijd al was, waarin zelfs dit verhaal mocht verschijnen. Je herinnert je die diepe waarheid vanbinnen, het weten dat je al kende, onder al het zoeken. En zodra dát weer voelbaar wordt, valt de kramp niet weg door inspanning, maar doordat je het niet meer hoeft vast te houden.

Want het is niet de situatie die knelt, maar het verhaal eromheen. De weerstand. De gedachte dat dit niet mag zijn. En ook de oude overtuigingen die in dit moment opnieuw verschijnen: vertrouwde beelden over jezelf die pas pijnlijk worden wanneer er identificatie mee plaatsvindt, alsof ze iets zeggen over wie jij bent. Zodra dat zichtbaar wordt, hoeft het niet meer bestreden te worden. Het mag er zijn. Gezien worden. Herkend als oud. En dan verzacht het. Niet omdat het opgelost is, maar omdat jij er niet meer mee samenvalt.

Wat jij bent, is niet het verzet, niet de verwarring, niet de geladenheid van het moment. Wat jij bent is dat waarin het allemaal verschijnt. Een stille openheid die niet vastpakt en niets hoeft af te wijzen.

Zelfs strijd, hoe pijnlijk ook, kan een uitnodiging zijn tot iets diepers. Niet naar overgave als opgeven, maar overgave als thuiskomen. Een besef: er ís iets in mij dat niet strijdt. Dat niet probeert te begrijpen, te verklaren of vast te houden. Iets wat al die tijd stil en open aanwezig is.. onaangetast, zelfs nu. Misschien herken je iets in deze woorden. Misschien voel je dat je niet alles alleen hoeft te dragen, of dat het helpend is wanneer iemand met je meekijkt, in zachtheid, helderheid en stilte. Klik hier om meer te lezen. Je bent welkom.

Liefdevolle groet, Susanne