Wanneer liefde zich wil leven

Er is geen moment. Geen begin, geen eind. En toch is er soms die verschuiving, dat liefde niet meer wordt tegengehouden, maar vrijuit stroomt zoals ze altijd al wilde.

Geen strijd, geen bewijs, niet vanuit verlangen om gezien te worden. Alleen maar stilte. En vanuit die stilte: beweging.

Niet van jou. Maar van liefde zelf, die zich herinnert wie ze is.

Je hoeft niets te doen, alleen beschikbaar te zijn.

Zodra je niets tegenhoudt, stroomt het vanzelf.

Soms voelt het als ademen. Alsof het leven zichzelf door jouw vorm beweegt niet vanuit wil, maar omdat het vanzelf tot expressie wil komen.

Het is geen persoonlijk verlangen, alleen de natuurlijke vreugde van liefde die zich uitdrukt in woorden, in daden, in aanwezigheid.

De oude verhalen mogen komen, maar ze houden je niet meer vast. Ze lossen op in het zien. En wat overblijft is helderheid.

Een diepe rust, en tegelijk een sprankelende levendigheid. Alsof alles in jou zegt: ja. Laat dit maar stromen.

Je hoeft het niet te maken. Je hoeft het niet te beheersen. Je mag het laten gebeuren.

En daarin, in dat niets doen, bloeit alles wat geleefd wil worden.

Lieve groet, Susanne