Wat als je niets hoeft uit te sluiten

Een uitnodiging om zelfs angst, zoeken en vergissing te omarmen in het licht van herkenning.

Soms denken we dat we moeten kiezen. Tussen angst en liefde. Tussen goed en fout. Tussen wie we wel of niet zouden moeten zijn. En ja, bewustwording van die keuzes kan waardevol zijn op ons pad van groei en innerlijke helderheid. Maar wat als zelfs de vergissing welkom is? Wat als niets hoeft te worden uitgesloten om te herinneren wie we werkelijk zijn?

Ergens onderweg zijn we iets gaan geloven. Dat we afgescheiden zijn. Dat we onszelf moeten verdedigen. Dat liefde moet worden verdiend. Dat er iets mis is met wat we voelen. En dus proberen we te kiezen: tussen angst en liefde, tussen ego en waarheid. Dat is begrijpelijk en op het pad naar Zelfrealisatie kan dit onderscheid helderheid brengen. Het helpt ons zien waar we luisteren naar stemmen van tekort, veroordeling, afgescheidenheid. Maar wanneer we dieper kijken, vanuit het open Gewaarzijn zelf, wordt zichtbaar dat ook deze bewegingen -angst, verzet, zelfbeeld, schuld- niets anders zijn dan verschijningen binnen de ruimte die we zijn. Zelfs de vergissing verschijnt in dat wat nooit dwaalde.

Vanuit het perspectief van de menselijke ervaring kan het voelen alsof we telkens opnieuw kiezen: tussen inkrimping of openen, tussen verdediging of liefde. Bewust worden van die keuze kan ons wakker schudden uit automatische patronen van identificatie. Maar wanneer het bewustzijn zichzelf herkent als die ruimte waarin de keuze verschijnt, ontspant het idee van moeten kiezen. Liefde hoeft niet gekozen te worden.. zij is wat we zijn.

Ook lijden hoeft niet te verdwijnen. Zelfs dat wat we ‘ego’ noemen, hoeft niet bestreden te worden. Alles wat verschijnt -angst, weerstand, verdriet, strategieën, identificaties en al onze waarnemingen en ervaringen- verschijnt in en als dat wat we werkelijk zijn. Geen enkele beweging, geen enkele vergissing hoeft uitgesloten te worden om tot herkenning te komen. Juist door niets buiten te sluiten, wordt zichtbaar dat niets ooit buiten stond.

Zelf de zoektocht naar bevrijding heeft zijn plek in dit alles. Niet omdat we werkelijk gevangen zitten, maar omdat juist het gevoel van afgescheiden zijn ons uitnodigt terug te keren. Niet naar een betere versie van onszelf, maar naar de eenvoud van Zijn zelf. Het stille niets waarin angst en liefde beide kunnen verschijnen, zonder strijd. Zonder oordeel. Zonder dat iets veranderd hoeft te worden.

En dan wordt het niet langer een kwestie van doen, maar van herkennen. Niet van afstand overbruggen, maar van zien dat we nooit werkelijk afgescheiden zijn geweest. Dat alles.. zelfs de diepste vergissing.. een beweging is van het niets dat zichzelf herkent. Niet als iets beters. Niet als ‘liefde in plaats van angst’. Maar als de openheid waarin alles al thuishoort. Voel je een verlangen om deze herkenning te verdiepen of om hierin begeleid te worden? Je bent van harte welkom voor een sessie online, in het bos of in mijn praktijk. We hoeven niets op te lossen, alleen samen te zakken in wat altijd al vrij is.

Liefdevolle groet, Susanne