Graag vertel ik je over mijn innerlijke proces wat ik dit weekend doormaakte. Vrijdagavond had ik een healingcirkel. Ik deed een sessie over mijn verdriet en boosheid over dat veel mensen steeds maar meegaan met deze coronamaatregelen, wat voor een wereld zijn we aan het creëren voor onze kinderen en toekomstige generaties? Bij deze sessie kwam ik op een herinnering dat ik voor mijn school stond. De ellende van de wereld, de milieuvervuiling, de manier van omgaan met dieren en de hardheid van mensen, de onechtheid, de maskers raakten me enorm. Ik voelde de behoefte mensen wakker te schudden, maar het lukte maar niet. De overtuiging dat niemand op mij zit te wachten kwam naar boven. Dit is een bekende voor mij. In de volgende stappen om daar de waarheid over te herinneren kwam ik bij een diepere overtuiging: “ik hoor hier niet”. Mijn procesbegeleidster vroeg wat voor iemand hier dan niet hoort. Ik kon er eerst niet op komen, maar uiteindelijk besefte ik wat ik over mezelf dacht: ik ben slecht, iets in mij is heel slecht. Dat was wat ik over mijzelf was gaan denken. We deden samen een vergevingssessie waarbij ik de waarheid over mijzelf weer toeliet: ik ben liefde. Ik kon het echt weer voelen. Dat ik slecht was, was alleen maar een vergissing, bedacht door een meisje die zich bang voelde, niet gehoord en ontzettend alleen.
Dit weekend had ik ademcoachopleiding. Ditmaal ging het over stembevrijding. We startten met het zingen van onze naam. Een beetje spannend maar oké. Vroeger had ik enorme zenuwen als ik iets voor een groep moest doen, dan begon ik heftig te trillen, te stotteren, raakte ik mijn tekst kwijt en kreeg ik enorme hartkloppingen. Tegenwoordig kan ik prima spreken voor een groep. Soms zegt mijn innerlijke criticus nog wel wat gemene opmerkingen achteraf, maar ik heb geleerd hem te herkennen en besloten hem te bedanken voor zijn meedenken, maar het verder naast mij neer te leggen. Toen ik eindelijk aan de beurt was (Ik had de keuze om als eerst, of als laatst te gaan. Ik koos voor de veiligheid toch als laatst. Niet heel handig, want dan zit je een hele tijd te wachten tot je aan de beurt bent.) stapte ik de groep in en werd ik toch gegrepen door de zenuwen. Ik begon te lachen, maar uiteindelijk deed ik het toch. Met hartkloppingen ging ik weer in de kring staan. Er gebeurde van alles in mij, van boosheid en irritatie naar anderen, tot verdriet. Want daar was het gevoel weer: niemand zit op mij te wachten. Dit gevoel maakt dat ik mij toch nooit helemaal welkom voel bij anderen. Dat ik stil blijf, mezelf inhoud, niet werkelijk in mijn kracht durf te gaan staan. Zie ik mezelf diep van binnen dan nog steeds als slecht?
We deden nog een oefening en vervolgens gingen we in tweetallen aan de slag om onze niet geuite geluiden te laten horen. Ik voelde veel verdriet, boosheid en kon dat ook laten horen. Maar toch, mijn twijfel groeide: ik had niet het gevoel dat het hielp om mij voortaan wel welkom te voelen bij anderen en mij te mogen uiten.
‘s Middags deed ik een ademsessie. Het was een mooie sessie waarin ik voelde dat in het licht gaan staan en als het moet kunnen vechten als een tijger, heel goed samen kunnen gaan. Als ik zelf in het licht ga staan en mezelf lief heb, in mijn kracht ga staan en me gewoon uit, dan leef ik dat aan mijn kinderen voor. Dan leef ik ook voor dat ze hun eigen keuzes maken en ook in hun kracht mogen gaan staan. Ik voelde mijn ingehouden tranen, mijn verdriet, mijn angst en maakte weer contact met mijzelf als baby’tje. Aan dat baby’tje was helemaal niets slechts, alleen maar pure liefde. Ik voelde hoe ik als heel jong kindje mij al verantwoordelijk had gevoeld voor het geluk van anderen. Hoe ik hun energie op mijn schouders had genomen. Ik voelde de angstige, eenzame puber in mij die zich slecht voelde. Die zich tussen andere pubers met problemen verloren had gevoeld. Het niet waard was om aandacht te krijgen, het niet waard was om zich te uiten dat ze hulp nodig had. 'Je bent net rupsje nooit genoeg', was er tegen mij gezegd door mijn psychiater, 'of een veulen wat maar niet binnen het hek wil blijven'. Ik kon mezelf weer omarmen, het was angst en pijn, het was door de verantwoordelijkheid voor het geluk van een ander dat ik mezelf stil hield. Geen slechtheid. Ik voelde hoe ik in deze onrustige wereld in vrede kon blijven en vertrouwen mocht hebben in onze innerlijke kracht die er vanzelf voor zorgt dat we ons weer herinneren wat de waarheid over ons is. Ik voelde weer dat er in werkelijkheid geen ons is, dat we één zijn. Dat ik alleen maar steeds verder hoef te helen, dat de wereld mij daarbij helpt en voor mij heelt. Ik voelde welke stukken ik nog los mocht laten en wat ik nog meer weer mocht gaan omarmen. Het voelde heel vredig, liefdevol, vreugdevol, maar toch ook alsof ik tegen een plafond kwam. Ik besefte me dat ik het misschien nog niet geheel besefte wat de eenheid precies betekende, maar dat dat ook niet hoefde. Ik kon het wel voelen en de levensenergie voelde ik met een enorme kracht door mij heen stromen. Ik kon er contact mee maken en dat was prachtig.
Toen ik uit de ademsessie kwam voelde ik me enorm dankbaar. Maar toen we de dag af hadden gesloten voelde ik me verdrietig. Het gevoel was er weer. De blokkade op mij werkelijk mogen uiten, er werkelijk mogen zijn.
De volgende dag begonnen we met een healingcircle. Meerdere mensen die naar voren stapten en hun blokkades voor de groep gingen aankijken raakten me. Hoe zij zich uitten, hoe welkom ze waren in de groep, hoe geliefd, hoe mooi het was dat zij zich uitten. Ik onderzocht mijn verdriet, mijn blokkade, met hulp van wat in de sessie gebeurde. Het lag zo open allemaal en ik kon zo helder voelen waar de pijn lag. De tranen bleven maar komen, het was oké en frustrerend tegelijk. Mezelf echt toestaan kwetsbaar te zijn en mijn verdriet te tonen vind ik soms moeilijk. Bang om toch als psychisch labiel te worden bestempeld, als eigenlijk nog niet hersteld en daardoor niet welkom te zijn. Het was er beide en ik stond het toch toe, vanuit mijn grote verlangen naar heelwording.
Een super lieve begeleidster van de opleiding stelde voor nogmaals te ademen ipv een sessie te gaan begeleiden. Die kans heb ik aangegrepen. Het raakte mij erg dat ik mijn maatje in de steek liet, de lieve vrouw die ik zou gaan begeleiden in haar ademsessie. Het haalde precies het gevoel van schuld, egoïsme en slechtheid in mij naar boven wat ik aan wilde gaan kijken.
In de ademsessie ging ik weer door veel verdriet, ditmaal voelde het echter heel zuiverend. Alsof al het vastzittende verdriet los kwam, de knoop bij mijn zonnevlecht weg ging, het verdriet en de angst tot diep in mijn bekkenbodem eruit kwam. In het geschreeuw van anderen rondom mij voelde ik me weer de puber die ik vroeger was. Ditmaal kon ik haar echter geheel omarmen en in mijn omarming leek ze volwassen te worden en een te worden met mij. Toen voelde ik weer het klein meisje wat ik ooit was en ook zij versmolt met mij en ik voelde zoveel liefde. Ik begon erg te trillen en het voelde alsof ik door een geboorte-proces heenging: een van zelfliefde. Ineens kwamen er beelden in mij op van wat een vorig leven leek en het voelde of ik de gevoelens van onmacht al uit dat vorige leven had meegenomen. Ook andere beelden kwamen voorbij, wat nog eerdere levens leken. Totdat ik bij een besef kwam waarin al het leven aanwezig leek te zijn. En in dat besef voelde ik dat we een versplinterd bewustzijn zijn hier op aarde en alles is gericht op dat we ons weer herinneren wie we werkelijk zijn: één.. liefde! Op mij heen werd veel geschreeuwd en gegild. En daarbij voelde ik zoveel liefde. Het voelde alsof ik deze hoge golven van pijn, verdriet en heling alleen maar kon aanmoedigen. Als een dirigente in een orkest van heelwording. De muziek ging over op een vioolmuziek en ik voelde dat ik het spontaan mezelf durven uiten daarin (ik speelde vroeger viool) verloren was en ik kon de lagen van me afpellen als een vlinder die uit haar cocon komt. Over het hek stappend, als een dartelend veulen dat wil rondrennen, het voelde prachtig, vrij, scheppend, intens vreugdevol! In een andere ademsessie heb ik mogen dansen met het Goddelijke. En die aanwezigheid voelde ik weer. Het voelde als een warme allesomvattende liefde. Vol vreugde, verdriet, compassie, alles mocht er zijn. Ik heb mooie boodschappen mogen ontvangen over wat ik mag gaan doen, wat ik mag loslaten, hoe ik mezelf mag gaan zien. Op een gegeven moment voelde ik dat de ademsessie bijna voorbij was en het raakte me dat ik afscheid moest nemen van deze Goddelijke aanwezigheid. Maar toen kwam het besef dat ook dit Goddelijke en ik (wij allen dus) in werkelijkheid één zijn en in plaats dat het weg ging, smolten we samen.
Een beschrijving raakt de werkelijke kracht van de ervaring nauwelijks, maar toch hoop ik dat je tussen de regels door kunt voelen hoe prachtig deze ervaring was en hoe dankbaar ik hiervoor ben!