Je komt er niet van af!

En dat is precies waar de vrijheid ligt.

In onze zoektocht naar innerlijke vrede proberen we vaak te ontsnappen aan pijn, overtuigingen en gedachten. We willen verlost worden van angsten, onzekerheden, negatieve gevoelens of het gevoel van afgescheidenheid. We hopen een betere versie van onszelf te vinden, vrij van de lasten die we nu dragen. Maar wat als ware vrijheid niet ligt in het wegduwen van ongemak, maar in het herkennen dat ook dát liefde is? Wat als niets weg hoeft.. omdat alles wat verschijnt, al een uitdrukking is van het Zelf?

Het verlangen naar verlossing komt voort uit het ego, ons gevoel van afgescheidenheid, dat zichzelf wil verbeteren of fixen. Maar zelfs dat streven is geen vergissing: het is een beweging van liefde. Het is bewustzijn dat zich via het menselijke wil ervaren, via verlangen, verwarring, zoeken. Het ego is geen vijand, maar een vorm waarin liefde tijdelijk zichzelf vergeten is. De zoektocht naar verlichting is dus geen fout, maar een natuurlijke uitdrukking van liefde die zichzelf wil herkennen. Aanvankelijk via vorm, later via stilte. We denken vaak dat we op zoek zijn naar iets wat ontbreekt. Maar in wezen is het het Zelf dat zichzelf via het zoeken herinnert. Elke drang tot zelfverbetering is een echo van liefde die weer vrij wil stromen.

Lijden nodigt ons uit om dieper te kijken. Niet om te analyseren of op te lossen, maar om te herkennen dat zelfs dit - pijn, schaamte, verlies - liefde is in een andere gedaante. Lijden is geen obstakel. Het is liefde die zichzelf heeft samengeperst tot een vorm die haar niet meer herkent, maar die precies daarom gevoeld wil worden. Niet als fout, maar als herinnering. Wat we vaak willen vermijden, is in wezen een poort naar onszelf. Door pijn niet te zien als iets wat opgelost moet worden, maar als iets wat volledig gevoeld wil worden, herinneren we dat ook de rauwste ervaring een expressie is van bewustzijn.. van liefde die niets uitsluit.

Aanvankelijk zoeken we buiten onszelf naar liefde, rust, vervulling. Dan keren we ons naar binnen: meditatie, boeken, retraites en mystieke ervaringen. Maar de diepste vrijheid ligt niet in het bereiken van een staat, maar in het herkennen van wat nooit is weggeweest. In de non-duale visie is er geen 'ik' die iets moet bereiken en ook geen ‘probleem’ dat opgelost moet worden. Alles wat verschijnt - gedachten, emoties, pijn - is een expressie van het Ene. Er is niets dat buiten bewustzijn valt. En dus ook niets wat anders zou moeten zijn.

Vrijheid ligt niet in het verbeteren van het ego, maar in het doorzien ervan: als een tijdelijke vorm van liefde. Liefde die zo volledig de menselijke ervaring wil doordringen, dat ze zelfs verschijnt als lijden. We hebben geen woord voor dit diepe rusten in wat is. Wat we vaak ‘accepteren’ of ‘aanvaarden’ noemen, is in wezen een vorm van overgave die niets doet. Geen passiviteit, maar een actief herkennen: “Ook dit. Ook dit. En dit ook.” Onze mind zoekt van nature contrast, verbetering, richting. Maar in stilte ontdekken we: er is niets mis. Zelfs het zoeken zelf is een dans van liefde die zichzelf wil herinneren.

Wanneer we lijden ervaren, hoeven we het niet te fixen. We mogen het ontvangen. Niet om het te transformeren, maar om te erkennen dat het al vol is van betekenis. Niet als iets dat naar iets beters leidt, maar als iets dat zelf de uitdrukking is van het Ene. In de ruimte van erkenning ontdekken we dat we nooit afgescheiden waren. Niet van liefde, en ook niet van onze pijn. De stilte, de vrijheid, de liefde die we zoeken.. ze zijn al hier. In dit moment. In deze ervaring. In dit lichaam, met alles wat erin leeft.

Je hoeft dit niet alleen te doen. Deze reis van erkenning en terugkeren naar het eenvoudige Zijn, kunnen we samen bewandelen. Niet om te veranderen wat er is, maar om alles te ontvangen als wat het altijd al was: liefde in vermomming. En jij… die haar herkent.

Wat als je nergens van af hoeft?

Lieve groet,

Susanne