Tussen openheid en bescherming

Voor wie zich soms open voelt, en toch terugtrekt.

Voor wie wil vertrouwen en tegelijk beschermt.

Misschien herken je jezelf ergens in deze woorden. Er zijn van die momenten waarop ik me volledig open voel. Alsof mijn hart wijd openstaat, zonder moeite. Ik zie de liefde in de ander, voel een oprechte verbinding en een totale ontspanning.. alsof ik kan rusten in het moment. Ik vertrouw. Ik ontvang. Ik ben aanwezig.

Maar soms, dan wordt er iets getriggerd.. dan voel ik een alertheid ontstaan. Een fluistering, bijna onhoorbaar, maar voelbaar. Een lichte spanning in mijn borst. Een twijfel. Alsof een ander deel in mij opstaat dat zegt: “Weet je zeker dat dit klopt? Wat als het toch anders blijkt te zijn?” En dat raakt me dan. Want ik wíl zo graag vertrouwen. Ik wíl geloven wat er gezegd wordt. Ik wíl rusten in het moment, in de liefde, in wat zich aandient. Maar ergens in mij leeft een waakzaamheid. Een terugtrekking. Een gevoel van wegduwen. Een deel dat zich niet zomaar overgeeft.

En dat is verwarrend. Hoe kan ik me tegelijk zo open voelen én toch wantrouwend zijn? Hoe kan ik in de ander liefde zien én me toch afvragen of ik me vergis?

Er komt dan soms een gedachte op, subtiel: “Waarom voel ik dit nog? Zou ik me niet veiliger moeten voelen? Zou ik niet gewoon moeten vertrouwen?” Alsof het feit dát ik wantrouwen voel, betekent dat er iets niet klopt aan mij. En ook al weet ik dat dat niet waar is, toch raakt het iets ouds.. een vertrouwde reflex waarin ik mezelf verantwoordelijk maak voor wat ik voel en waarin ik mezelf vervolgens veroordeel. Waarin het wantrouwen niet alleen pijnlijk is, maar ook nog iets wordt dat ‘weg’ zou moeten, voordat ik écht vrij kan zijn.

Maar als ik stil word en eerlijk kijk, dan voel ik: dit is oud. Niet iets wat nu ontstaat, maar een herinnering aan eerdere momenten. Momenten waarin het ene werd gezegd en later het andere werd gedaan. Waarin ik iets geloofde, op basis van woorden, maar gaandeweg merkte dat het niet klopte. Dat wat gezegd werd, niet werd gedragen door de daden. Dat ik zo hard iemand nodig had, maar niemand kwam. En daarin is de twijfel ontstaan: heb ik het verkeerd begrepen? Lag het aan mij? Was ik te goedgelovig, te naïef?

Het waren vaak geen grote drama’s, maar die kleine verwarrende momenten. Beloften die ineens ontkend werden. Oordelen die werden gebracht als waarheid. Meningen en gevoelens aan mij toegedicht. Blikken, opmerkingen, stiltes waarin ik mezelf begon te verliezen. Niet zozeer het vertrouwen zelf raakte beschadigd, maar het vertrouwen in mijn eigen voelen begon te wankelen. Alsof het kompas in mij begon te schuiven. Alsof ik mezelf niet meer helemaal kon geloven.

En tegelijk… ik ben nooit echt gestopt met open zijn. Ook al voelde ik me soms geraakt, gekwetst of in de war: iets in mij bleef reiken. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat het zo vanzelf ging. Ik bleef geloven in het goede, bleef liefde zien, bleef beschikbaar.

Maar nu zie ik ook: die openheid was niet altijd vrij. Soms zat er, heel subtiel, een hoop onder: dat als ik maar zacht bleef, niet te veel was, niet moeilijk deed… dan zou de ander misschien blijven. Dat ik dan wél echt gezien zou worden. En dat maakt het niet minder oprecht: het was de enige manier die ik kende. Maar juist dat doorzien, zonder mezelf te veroordelen, brengt me dichter bij de openheid die vrij is van verwachting.

En precies daarin voel ik hoe wankel het was.. niet alleen omdat ik gaf zonder zeker te weten of het ontvangen werd, maar ook omdat ik iets in handen leek te leggen van de ander: mijn veiligheid, mijn waardigheid, mijn bestaansrecht bijna. Alsof de liefde die ik gaf me tegelijk moest bewijzen dat ik het waard was. En dat is wat me het meest raakte: niet alleen het niet gezien worden, maar dat ik mezelf zó had overgegeven aan iets buiten mij.

Ik zie dat kleine meisje weer voor me. Zo open, zo beschikbaar. Ze wilde erbij horen, gezien worden. En telkens weer leerde ze: openheid is niet altijd veilig. En dus werd ze voorzichtig. Niet omdat ze zich wilde afsluiten, maar omdat ze zó graag heel wilde blijven.

Misschien is het geen tegenstelling, maar een innerlijk samenspel. Misschien is het juist die openheid die bescherming oproept. Alsof mijn hart zegt: “Ik wil me geven” en mijn systeem zegt: “alleen als het veilig is.” En als ik dat zie, zakt er iets. Dan hoef ik het niet meer te veroordelen. Niet meer op te lossen. Dan mag ik er gewoon even bij blijven. Bij dat deel in mij dat mij alleen maar wil beschermen. Bij dat kleine meisje dat ooit leerde: “Kijk uit, niet weer die pijn.”

En in dat aanwezig zijn, merk ik: ik hoef niets te veranderen aan wat ik voel. Alleen maar ruimte geven. Alleen maar blijven. In die stille ruimte smelt de grens tussen het 'ik die wantrouwt' en het gevoel zelf. Er blijft alleen nog maar ervaring over, gedragen in liefde. Soms stel ik mezelf de vraag: "Wie in mij denkt dat dit gevoel niet welkom is?" Of: "wat als ik dit gewoon verwelkom?" En telkens weer zakt het dan iets, opent het zich iets, als ik besef dat ik niet dát ben.. maar de ruimte waarin het verschijnt.

Misschien is wantrouwen geen teken van zwakte. Misschien is het een uiting van liefde. Een vorm van zorg. Een poging om me heel te houden. En misschien hoeft het niet weg. Misschien wil het alleen maar erkend worden.

Ik weet nu: ik hoef het niet spiritueel te omzeilen. Ik hoef het niet te verklaren of te overstijgen. Ik mag gewoon ademen met wat er is. Zonder haast. Zonder oordeel. Gewoon zijn met wat zich toont.

En diep onder dat alles, onder het vertrouwen en het wantrouwen, onder de verhalen, de triggers, de herinneringen, is er iets dat niet geraakt wordt.. iets dat nooit beschadigd is. Een stille aanwezigheid die alles omvat. Waarin niets uitgesloten wordt. Waar zelfs het wantrouwen welkom is. En telkens als ik durf te blijven.. ook als het schuurt.. voel ik: ik kom thuis. Niet in perfectie, maar in echtheid. In mij.

En jij? Misschien herken je het ook. Dat verlangen om te vertrouwen en tegelijk die subtiele beweging van terugtrekking. Misschien voel je hoe het ene in jou wil openen, terwijl het andere wil beschermen. Misschien twijfel jij ook weleens aan je eigen voelen. Of je het goed hebt gezien. Of je niet te veel bent.

Weet dan: je hoeft niets op te lossen. Je hoeft niets weg te maken. Misschien mag je vandaag gewoon even blijven bij dat deel in jou dat nog waakzaam is. Niet om het te veranderen, maar om het te zien. Te horen. Erbij te zijn. Precies zoals het is. En wie weet.. voel je ergens diep vanbinnen dat er iets is dat altijd blijft. Een stille, liefdevolle ruimte waarin zelfs dit allemaal mag bestaan.

Waar jij al heel bent. Nu. Zoals je bent.

Benieuwd wat dit met je doet. Of het herkenbaar is op jouw manier en wat het raakt. Fijn als je een berichtje achterlaat, hier onder, via facebook of gewoon naar mij persoonlijk.

Liefdevolle groet,

Susanne